Introduction

Duane Michals is one of the biggest photographers of this era and century. He has an admirable talent for photography and he knew that he was going to do something about it so, at the age of 14, his art journey started with some classes he had at the Carnegie Institute. And then he received his bachelor of arts from the University of Denver. He wanted to become a graphic designer but he couldn’t end his education, so it didn’t happen. His first exhibition was at the underground gallery in New York City and it was about a trip that he did when he was 26 years old to the USSR. 1

Cr: worldofwonder.com

Cr: samys.com

He doesn’t like to use a studio or made-up scenes in his works. He likes to photograph people in their places and their habitat. Maybe that can be the most important thing about his art, he pictures people in the most authentically way that he can do. He has so many artworks we should talk about but if I start talking about them right now, it would take me weeks to write this article. So I am going to talk about top three of them today. 

  There are Things Here Not Seen in This Photograph

1977

 Gelatin silver print with hand-applied text

9 3/4 x 10 7/8 inches

My shirt was wet with perspiration. The beer tasted good, but I was still thirsty. Some drunk was talking to another drunk about Nixon. I watched a roach walk slowly along the edge of a bar stool. On the jukebox Glen Campbell began to sing about ‘Southern Nights’. I had to go to the men’s room. A derelict was walking towards me to ask for money. It was time to live.

Commentary

As I look through this picture, I can feel the wind, smell the alcohol and hear the sound of the music playing in the background. Also when I see the writing that he wrote at the bottom of the picture, I can understand what was happening at that time at that bar’s corner. Who walked through the door when it opened in the morning, the cat passing outside the empty bar and the peace the place has. So I can surely say that this artwork is a perfect example of a narrative picture.

1967-74

 Gelatin silver print with hand-applied text

4 5/8 x 6 7/8 inches

This photograph is my proof. There was that afternoon, when things were still good between us, and she embraced me, and we were so happy. It did happen, she did love me. Look see for yourself!

Commentary

Two lovers, in the bed, hugging. These are the words which comprise the picture. I can see there is something memorable about that moment. We can understand from the writing above that this is a moment happened in the past. When I look at this artwork, I imagine the things I love and admire and remember how much they are important to me as the woman in the picture is important to the man near her.

Cr: dcmooregallery.com

Black is Ugly

1974

Gelatin silver print with hand-applied text

 6 5/8 x 10 inches

All his life he believed all the lies white men had told him. He believed that black was ugly and a punishment from God. But he had no idea why he should be punished. So he spent his entire life being hungry when white men were fed, and being cold when white men were warm, and it seemed to him to be the natural order of things, although he could not guess what his sin must have been. And later when I told him it was not true, he did not believe me. It was too late. 

Commentary

When I look at this picture, I see a man who doesn’t want to accept the life he has but he thinks that he should accept it regardless. I can see that he is clenching his hand over his leg. Maybe he thinks about life, his problems or memories with his family. Or maybe he thinks and tries to understand ‘why black is ugly?’

Conclusion

Duane Michals’s art always fascinates me and takes me to different places all the time. If you want to see, smell, hear and feel at the same time then you should look into Duane’s artwork or you can live your life not knowing what it feels like. It’s on you.

1 Cr: en.wikipedia.org 

Şimdilerde Şikago Sanat Enstitüsü ‘Art Institute of Chicago’, Şikago’da sergilenen, 1942 yılında yapılan ve  Edward Hopper’ın en ünlü eserlerinden biri olan bu tablo 1940 yıllarına ışınlanmak için başvurulabilecek eserlerden biridir. Edward Hopper bu tabloyu ve diğer tablolarını da yaşadığı ve doğduğu yer olan New York’un yukarı kısmında bulunan ‘Greenwich’ den ilham alarak yapmıştır. Bölgenin mimari yapısı ve Hopper’ın resimlerinde kullandığı mimari birbirine benzemektedir.

Modernizm 19.ve 20. yüzyıllarda Batı toplumunda geniş kapsamlı değişimlere yol açmasıyla beraber elbette sanatta da değişimler yaşandı. Romantizmin aksine bireyin çevresine yabancılaşması, daha çok bilinç ve bilinçaltına yönelmesi durumu ve eserlerde zıtlıklar dikkat çekmeye başladı. Bu tabloda da görüldüğü gibi birtakım zıtlıklar ve soğukluk söz konusu. Resimde görülen lokantadan gelen ışıkla insanın içini ısıtabilen bir hava sağlanmış fakat müşterilere ve beyaz önlüklü adama bakılınca soğuk bir rüzgar esiyor ve bütün o sıcaklığı alıyor aynı zamanda. Daha sonra bir donukluk kalıyor ve mekan dikkatimizi çekmeye başlıyor. Boydan boya cam olan dükkanın görüldüğü üzere bir kapısı yok veya camın da açılacak bir kısmı görünmüyor. Burada bize anlatılmak istenen şey belki de şehirde kapana kısılmış olan insanın bu döngüde yaşamaktan başka çaresinin olmaması olabilir. Üçgen bir tezgahın arkasında olan beyaz önlüklü dükkan sahibi, biraz yorgun biraz bıkmış görünüyor. Kırmızı elbiseli kadın ve onun yanındaki takım elbiseli adam, aynı şekilde bize arkası dönük oturan takım elbiseli beyefendi ise adeta bir film sahnesinden çıkmış gibiler. Film sahnesinden çıkmış gibi derken şunu belirtmem gerek; Edward Hopper, eserlerinde sinematografik ayrıntılara yer vermekten kaçınmaz. İşte bu resimde de arka planda görülen ayrıntılarla beraber, kullanılan karakterlerle sanki bir film izliyormuşuz gibi öyle değil mi? 

Yalnızlığı görmek isteyenin gördüğü, gecenin sakinliğini hissetmek isteyenin hissedebildiği ve belki de huzur bulmak için bakılabilecek bir tablo, Gece Kuşları..

Camille Claudel, 8 Aralık 1864 yılında Fransa’nın güneyinde, varlıklı bir ailenin ilk çocuğu olarak doğdu. 4 yıl sonra erkek kardeşi Paul dünyaya geldi. Ailesi ile birlikte farklı yerlere taşındılar, en sonunda hayatının dönüm noktalarından biri olucak şehir olan Paris’e geldiler. Çocukluğundan beri ilgilendiği taş ve çamuru akademik anlamda ilerletmek adına Alfred Boucher ile çalışmaya başladı. 1882 yılına gelindiğinde, genç kadınlardan oluşan bir grupla birlikte atölye kiraladı ve çalışmalarını burada sürdürdü. Bu grubun eğitmeni ise Auguste Rodin idi. Namı-diğer, Düşünen Adam adlı heykelin tasarımcısı. 

19 yaşlarının sonunda Rodin’in atölyesinde çalışmaya başladı. Bazı zamanlar Rodin’e modellik dahi yaptı ancak en önemlisi Rodin’e ilham kaynağı oldu. 1903 yılında ilk sergisi açtı. 21 yaşında Rodin ile aşk yaşamaya başladı. Rodinin hayatında ilk atölyesi sırasında tanıştığı Rose’da vardı. Gizli aşklarını devam ettirmek isteyen Rodin ev dahi kiraladı. Bu evde birlikte sohbet edip, çalışmaları hakkında konuşacaklardı. Claudel’i tüm dünyaya adını duyuracağı “Olgunluk Çağı” -orijinal ismiyle “L'Âge mûr”- heykelininde merkezi olacaktı o ev. 

Rodin’in evde olmadığı günlerden birinde, Rose çıkagelir. Rose ikisinin arasında yaşananlardan haberi vardır. Rodin’in bir sürü ilişkisi olmuştur ancak bu seferkinin farklı olduğunu Rose’da anlamıştır. Bir gün Claudel ve Rose kavga ederler. Kavganın üzerine Rodin gelir. Claudel’e aşık oluğunu kendisi de bilmektedir ancak o Rose’un tarafını seçmiştir. 

Rodinle olan ilişkileri bittikten sonra ruh sağlığı daha da kötüye giden Claudel, üstüne babasını kaybeder ve annesi onu reddeder. Aile onayıyla akıl hastanesine kaldırılır. Kardeşiyle arada sırada mektuplaşır. 30 yıl boyunca sesini duyuramaz ve 19 Ekim 1943’de ölür.

olgunluk çağı

Rodin ile Claudel’in heykelleri arasında en bariz fark; Rodin’in yapıtlarındaki hissizliğe karşı, Claudel’in mimik, jest ve hareketleri bizlere en iyi şekilde aktarması olacaktır.

İhanet mi denir yoksa vazgeçişin öyküsü mü denilmeli bilemeyeceğim ancak Heykel, Camille Claudel Rodin’in onu yüz üstü bırakışını bizlere an ve an izletiyor. Yaşları gereği, kendisini pürüzsüz işlemiş, Rose ve Rodin ise pürüzlü bir şekilde aktarmış. Rodin’in arkasında beliren Rose, şeytan vari çizilmiş. Elleriyle Rodin’in yönünü değiştirme çabasında. Rodin ise huzursuz surat ifadesiyle ellerini Claudel’de ayırmakta. 

son

Camille Claudel, kardeşine hastaneden yazdığı mektuplardan birinde Rodin için şunları yazmıştır;

"Bütün bunlar Rodin şeytanının başının altından çıkıyor, kafasında bir tek düşünce vardı zaten kendisi öldükten sonra benim sanatçı olarak atılım yapıp onu aşmam, bunu engellemek için de yaşarken olduğu gibi ölümünden sonra da ben hep mutsuz kalmalıydım… Her bakımdan başarıya ulaştı işte!"

Bir erkeğin gölgesinde kalmış müthiş yetenek, daha iyi işler yapacak iken elleri bağlanmış şekilde savaşın ortasında aramızdan ayrıldı. Ondan geriye, sitem dolu mektupları ve sanat eserleri kaldı.